تقدیر من فرداست

که دیروز آن تو بودی...

 

 

 

 

 

این روزها دیگر دلم برایت پر نمی کشد...

با رفتنت سنگ بر روی بال هایم گذاشتی...!

 

 

 چه تجارت ناشیانه ای بود

آن همه نازی که من از تو خریدم ...

 

 

از درد های کوچک است که آدم می نالد

وقتی ضربه سهمگین باشد ، لال می شوی ...

 

 

 کنارت که هستم عمیقتر نفس میکشم

هوای با هم بودنمان را میبـلعـم

مبـتـلاتر میـشـوم!!

 

دام

 

چقدر خوشحــال بود

شیطان

 

 

نیمــه ی گـُمشــده ام نیستـی

که بـا نیمـه ی دیگــر

به جُستجـویت برخیـزم

تـــو...

تمـام گُمشـده ی منــی!

تمــام گـُمـشــده ی مَــن...

 

 

دلم پُــــــــــر است ..

پُــــــــــر پُــــــــــر پُــــــــــر ..

آنقــــــدر که گاهی اضافه اش ، از چشمانم می چـــــکد !!

 

 

خدایــــا...!

در انجمـــاد نگاه های سرد این مردم...

دلم برای " جهنمت" تنگ شده است...!

 

 

دچار یعنی عاشق؛

و فکر کن که چه تنهاست

اگر ماهی کوچک

دچار ِ آبی بیکران دریا باشد...

 

به پدر

اما گذشته ام درد می کند...

 

 

 به پدر

 

 

گر درختی از خزان بی برگ شد

با کرخت از صورت سرمای سخت

هست امیدی که ابر فرودین

برگها روباندش از فر بخت

بر درخت زنده بی برگی چه غم؟

وای بر احوال برگ بی درخت!

 

 

 همه شب تو را میبینم

در خواب...

و به اندازه عمر گل سرخی که برای تو چیده ام

با تو سخن می گویم

چه زیباست

بی تو برای با تو بودن

و چه درد آور

سحر هنگام ، وقت بیداری

نبود تو...

 

 

با آسمان

مفاخره کردیم تا سحر

او از ستاره دم زد

من از تو!

 

از آوار شدن ناگهانی این همه نبودن بر من

و دریغ از حضور حتی سایه ای

که در این بی کسی

مرحمی باشد برایم...

 

 تیشه و کلنگم را

برداشته ام

تو فقط بگو کدام کوه...!!

 

 

 

زیر آوارِ آخرین حرفت

جا مانده ام لعنتی

نوشته شده در 27 / 7 / 1390برچسب:,ساعت 23:20 توسط بهار| |